Prolog

Ogień był wszędzie.

Trawił wszystko i wszystkich – Lucy doskonale słyszała krzyki pełne przerażenia, huk towarzyszący waleniu się kolejnych budynków, pękające z gorąca szyby. Widziała zwęglone ściany, osmalony bruk ulic Magnolii, którą tak dobrze znała i którą – od czasu dołączenia do Fairy Tail – zdążyła polubić, a może nawet pokochać. Patrzyła, jak miasto ginie, umiera, jednak nie zrobiła nic, by temu zapobiec. Biegła. Nie wiedziała gdzie, ani po co. Biegła między zrujnowanymi domami, a płomienie zdawały się rozstępować przed nią, jakby chciały jej pomóc w realizacji Pragnienia. Pragnienie to odczuwała tak silnie, jak jeszcze nic w całym swoim życiu. Jednocześnie, nie wiedziała, czego dokładnie chce. Wiedziała, że TO czeka tam, dokąd właśnie biegnie.

Spomiędzy mroku nocy, oświetlanej jedynie przez złowieszczy ogień ujawniła się sylwetka gildii, którą Lucy tak bardzo kochała. Jako jedyna wydawała się być nienaruszona przez pożar. Nadpalony był jedynie proporzec z symbolem, który zachował się tylko do połowy. Osmalone były drzwi i okna, na ścianach widać było ślady popiołu – poza tym, budynek wyglądał jak zwykle.

Lucy wpadła do środka jak burza i zatrzymała się w progu. Choć z zewnątrz nie było widać żadnych zniszczeń, od środka stan gildii prezentował się fatalnie. Sala nie zawaliła się chyba jedynie cudem – kolumny podtrzymujące strop były nadpalone. Ściany były czarne od dymu, na popękanej podłodze walały się spalone doszczętnie szczątki stołów i krzeseł. Bar stał się kupką popiołu. W kącie leżał fragment zwęglonej tablicy z misjami. W pomieszczeniu nie było nikogo.

Dziewczyna szła między zniszczonymi sprzętami, w stronę miejsca, w której niegdyś stał bar z wiecznie uśmiechniętą Mirą za ladą. Na posadzce leżały jeszcze odłamki podtopionego szkła, najprawdopodobniej pozostałości po butelkach z alkoholem. Nie wiedząc w jakim celu, Lucy zaczęła rozgarniać popiół rękami. Czarnymi od osadu dłońmi wyjęła spośród węglowych drobinek skrawek gazety, który – biorąc pod uwagę wygląd otoczenia – nie miał prawa istnieć. Na papierze zachowały się jedynie data 7 lipca 785 roku, nagłówek i tylko fragment tekstu. Zaczęła czytać na głos:

„Powstanie stłumione! Egzekucja przywódców

Rewolucja, jaką usiłowała przeprowadzić gildia, od dłuższego czasu zasługująca na miano mrocznej została krwawo stłumiona, dzięki odwadze jednego z naszych generałów, Grova Fildrensa, który w nagrodę za swoje zasługi został uhonorowany tytułem Pierwszego Cezara republiki Fiore. Dowódcy i główni pomysłodawcy tego aktu napaści na władzę zostali straceni dziś rano, wraz z innymi pojmanymi w czasie powstania przestępcami. Od dziś, Fiore jest wolne od gildii, która od dawna terroryzowała Radę i tłumiła próby zaprowadzenia porządku i spokoju w Magnolii. Już nigdy więcej nie usłyszymy o Fairy Tail”

Głos uwiązł jej w gardle. Przeczytała fragment jeszcze raz, jakby pragnąc, by tym razem było to co innego. Co się stało? Kiedy? Przecież jeszcze wczoraj, było wszystko dobrze…

Wczoraj?

Co było wczoraj? W zeszłym tygodniu? Co się działo? I czemu nic nie pamięta? Jakie powstanie? I jaka mroczna gildia? O co chodzi w tym wszystkim?

Łzy popłynęły po jej policzkach, zmiękczając papier ściskany w dłoni i rozmywając litery. Upadła na kolana, nie bacząc na walający się wokół popiół i zwęglone drobiny. Zakryła twarz rękami, brudząc ją na czarno.

Co się stało?